МЧС Беларуси
МЧС Беларуси
Учреждение «Минское областное управление МЧС»
- Адреса и телефоны
-
220137 г. Минск, ул.Нестерова, 9а
Время работы: пн-пт 09.00-18.00
- (+375 17) 246-74-04 (приемная)
- (+375 17) 273-39-99
- minobl@mchs.gov.by
Як праходзіць дзень маладога спецыяліста службы МНС?(газета "Звязда")
Восень — не толькі пачатак новага навучальнага года для ўсіх навучэнцаў нашай краіны, але і новы адказны этап для тых, хто толькі што скончыў навучанне ў спецыялізаваных установах і цяпер з гонарам носіць званне маладога спецыяліста. Сёння мы даём старт новаму праекту, у рамках якога будзем знаёміць вас з буднямі прадстаўнікоў самых розных прафесій, якія толькі робяць свае першыя крокі ў выбраным напрамку. І распачаць вырашылі з Дзяржынскага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях, куды сёлета размеркаваўся Аляксандр Тамашоў. У яго кампаніі і даведаліся пра ўсе тонкасці прафесіі ратавальніка.
Да часці Дзяржынскага РАНС мы прыбылі раніцай, але, нягледзячы на гэта, там ужо ва ўсю кіпела праца. Аляксандр сустракае нас каля ўвахода і тлумачыць, што цяпер адбываецца змена дзяжурства і новая група пачынае выконваць свае абавязкі. Каб лепш зразумець сутнасць таго, што адбываецца, нам ладзяць экскурсію па часці, падчас якой мы і пачынаем знаёмства з нашым героем.
— Я нарадзіўся і вырас у Дзяржынску, але ўжо ў шостым класе зразумеў, што МНС — гэта тая сфера дзейнасці, якая мне па душы.
Фота аўтара і з уласнага архіва героя
Пагаварыўшы з бацькамі і абмеркаваўшы ўсе «за» і «супраць», пасля заканчэння шостага класа паступіў у спецыялізаваны ліцэй пры Універсітэце грамадзянскай абароны МНС Рэспублікі Беларусь у Гомелі. Нягледзячы на тое, што быў дзіцём, не магу сказаць, што меў вялікія цяжкасці ў навучанні або жыцці ў казарме. Вядома, перыядычна сумаваў па сям’і — куды без гэтага! А наогул у нас быў начальнікам курса вельмі круты афіцэр, Сяргей Рыгоравіч Захараў, які дапамагаў нам справіцца з усімі складанасцямі і, больш за тое, стаў тым чалавекам, які натхніў мяне рухацца далей у гэтай прафесіі. Уласна, я так і зрабіў і пасля ліцэя паступіў ва Універсітэт грамадзянскай абароны МНС Беларусі па спецыяльнасці «Пажарная і прамысловая бяспека». Чаканні абсалютна супалі з рэальнасцю падчас навучання. За кошт таго, што я ўжо быў «падрыхтаваным байцом», складанасцяў не ўзнікала, наадварот, бывала, дапамагаў адаптавацца тым, хто паступаў пасля звычайных школ. Дарэчы, яшчэ ва ўніверсітэце я пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай, цяпер яна таксама малады спецыяліст у сферы МНС. Ну, і фінальным этапам майго станаўлення ў прафесіі стала практыка ва ўніверсітэце, спачатку на трэцім курсе ў Мінскай абласной клінічнай бальніцы ў прыёмным аддзяленні, а ўжо на чацвёртым — тут. Уласна кажучы, мне тут вельмі спадабалася. І, калі надышоў момант размеркавання, то я ведаў, што хачу застацца. Так і атрымалася.
Падчас нашай размовы мы чуем гук званка. «Дзесьці пажар?» — пытаемся ў нашага героя, які засяроджана паварочвае галаву ў бок калідора. На шчасце, аказалася, што хваляваліся дарэмна. Убачыўшы нашу зацікаўленасць, Аляксандр праводзіць нас у гараж, паралельна тлумачыць, як працуе сістэма выклікаў.
— Спачатку званок накіроўваецца дыспетчару, далёка не заўсёды гэта азначае выклік. Могуць патэлефанаваць з міністэрства, а могуць і пажылыя людзі з рознымі пытаннямі. А як здараецца сапраўдны выклік, то загараецца адна з гэтых лямпачак (паказвае на лямпачкі ў гаражы) і адбываецца гукавы сігнал. Якая лямпачка загараецца, залежыць ад сітуацыі выкліку і колькасці экіпажаў, якія патрэбны. Калі, напрыклад, гарыць жылы дом, то едзе першае і другое аддзяленні, а калі пажар адбываецца ў будынку вышэй за тры паверхі, то едзе яшчэ трэцяе аддзяленне. Бывае, калі нешта зусім сур’ёзнае, можам далучыць калег з іншых раёнаў.
Фота аўтара і з уласнага архіва героя
Убачыўшы, што ні адна лямпачка не гарыць, а мы ўжо знаходзімся ў гаражы з пажарнымі аўтамабілямі і ўсёй тэхнікай, не маглі ўпусціць момант і напрасіліся залезці ўнутр. Усміхнуўшыся і пераглянуўшыся са сваім калегам, Аляксандр паказвае, як правільна апынуцца ў транспарце, і залазіць разам з намі.
— Змена, у якой я працую, дастаткова маладая, але ўсе хлопцы — сапраўдныя прафесіяналы сваёй справы. Да таго ж побач ёсць дасведчаныя калегі, якія заўсёды падкажуць і дапамогуць пры неабходнасці. Напрыклад, зусім нядаўна ў мяне скончылася стажыроўка, і цяпер на выклікі я магу ездзіць як паўнавартасны ратавальнік, а не стажор, але мы з маім настаўнікам, камандзірам аддзялення Аркадзіем Вячаслававічам Бейшарам, дамовіліся, што пакуль ён будзе ездзіць са мной, каб у выпадку чаго падтрымаць і падстрахаваць, за што я яму вельмі ўдзячны.
У пажарнай машыне нашу ўвагу прыцягвае колькасць інвентару, і адразу становіцца зразумела, што выклікаюць гэтых спецыялістаў сапраўды на самыя розныя місіі. Па словах Аляксандра, часцей за ўсё выклікі адбываюцца на спрацоўванне пажарных апавяшчальнікаў.
Але большасць іх ілжывыя. Яшчэ бываюць выклікі на збіванне вулляў ці нават на выган аднаго шэршня, калі, напрыклад, у чалавека на яго ўкус алергія, а выгнаць казурку больш няма каму. Вядома ж, асноўная спецыфіка працы — гэта сапраўдныя пажары, але, на шчасце, у Дзяржынску і раёне яны здараюцца не так часта. А ўвогуле выклікаць брыгаду МНС вы можаце ў любой сітуацыі, калі ёсць праблема ці непасрэдная пагроза жыццю.
Фота аўтара і з уласнага архіва героя
Выходзячы з пажарнай машыны, што, дарэчы, было зрабіць складаней, чым забрацца ў яе, мы адправіліся напрамую ў цэнтральнае памяшканне, дзе знаходзілася астатняя каманда і нешта абмяркоўвала. Нягледзячы на ??адказнасць і складанасць прафесіі, увесь калектыў максімальна пазітыўны, і ўжо ўсе разам расказалі нам пра астатнія памяшканні ў будынку і іх прызначэнне. Увогуле, гэта паўнавартасная вучэбная часць, у якой свой распарадак дня, ёсць месцы для трэніровак, казарма для сну, душ і нават кухня. Усё зроблена для максімальнага камфорту працаўнікоў. Сярод усяго гэтага мы не маглі не звярнуць увагу на сцяну з вялікай колькасцю кубкаў, грамат і медалёў. Заўважыўшы, як мы разглядаем стэнд, старэйшы калега Аляксандра з асаблівым гонарам заўважае: «Нашы рабяты самыя лепшыя, вось вам доказы!».
— Як і ў любой рабоце, у нас ёсць свае складанасці. Я не вельмі люблю гэтыя банеры пра ратавальнікаў з гучнымі фразамі. Таму, мабыць, не буду казаць, што самае складанае ў нашай прафесіі — ратаваць жыцці людзей, бо гэта проста наша праца, — разважае Аляксандр. — Для мяне самае складанае — менавіта працэс чакання. Бывае такое, што суткі праходзяць абсалютна спакойна, а іншы раз — некалькі выклікаў запар, няма вось гэтай стабільнасці, як у многіх іншых прафесіях. Ты заўсёды павінен быць напагатове. А самае прыемнае — гэта якраз спакойныя суткі і, вядома ж, работа ў нашым калектыве.
Фота аўтара і з уласнага архіва героя
Менавіта на такіх спакойных сутках нам удалося пабываць і пазнаёміцца з маладым спецыялістам Дзяржынскага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях Аляксандрам Тамашовым. Жадаем яму прафесійнага росту і лёгкіх змен!
Ангеліна НОВІКАВА
Чытать на сайце https://zviazda.by/be/news/20240911/1726053765-yak-prahodzic-dzen-maladoga-specyyalista-sluzhby-mns
Будь готов
Другие новости
