Рубрыка "Яны - легенды службы": Дзмітрый Андрэевіч Буеўскі

За плячыма Дзмітрыя Андрэевіча Буеўскага, вадзіцеля пажарнага аварыйна-выратавальнага паста №14 в.Сіняўка Клецкага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях, 26 гадоў службы ў радах МНС, якія можна вымераць колькасцю выратаваных ім чалавечых жыццяў.

– Выбар менавіта гэтай прафесіі быў наканаваны мне лёсам.У нашай сям'і да мяне было тры пакаленні людзей у пагонах: прадзед узначальваў крымінальны вышук у горадзе Арол (зараз – Расійская Федэрацыя), дзядуля доўгі час служыў у бранятанкавых войсках, а бацька з'яўляўся начальнікам пажарнага разліку вайсковых частак Германіі, а потым – горада Клецка. З дзяцінства я бачыў побач людзей у ваеннай форме і заўжды марыў стаць падобным да іх.

Любоў да тэхнікі ў Дзмітрыя Андрэевіча з самага дзяцінства. Ён дасканала ведае ўсе характарыстыкі аўтамабільных цыстэрнаў і здольны віртуозна імі кіраваць.

– Асноўная задача вадзіцеля выратавальнай службы – максімальна хутка і бяспечна даставіць баявы разлік да месца надзвычайнай сітуацыі. А для гэтага патрэбна “на зубок” ведаць раён выезду, не толькі горад ці веску, але і кожную вуліцу і завулак. Больш чым дваццацігадовы стаж работы дазволіў мне вывучыць гэтыя маршруты, як кажуць, уздоўж і ўпоперак. Калі я пачынаў прафесійны шлях, на ўзбраенні пажарных быў у асноўным ЗІЛ-130. Гэта вельмі манеўраная машына. Але сучасная пажарная тэхніка здольная змяшчаць значна больш вады – у цябе ў запасе адразу 10 тон. Гэта не 2,5, якія растрачваюцца літаральна за некалькі хвілін, з-за чаго раней не раз даводзілася чуць папрокі ад людзей, што мы ездзім на пажары з паўпустымі цыстэрнамі. Паступова ў насельніцтва рос давер да пажарнай службы, і мы былі сярод тых, хто фарміраваў імідж прафесіі ратавальнікаў.

Выразна памятае Дзмітрый Андрэевіч і свой першы баявы выезд:

– Выклік паступіў у вячэрні час, на вуліцы Талстога гарэў жылы дом. Мы, як толькі пад'ехалі, выскачылі з машыны, разгарнулі рукавы. Раптам пачуўся страшэнны грукат – адбыўся выбух газавага балона. Камандзір аддзялення не дайшоў да дома метраў з сем. Яго выбухной хваляй адкінула да плоту. Я на імгненне ўявіў, што было б, калі б мой таварыш паспеў падысці чуць бліжэй... тады і прыйшло ўсведамленне, як кожны раз рызыкуюць пажарныя, калі ідуць на барацьбу з агнём.

Нягледзечы на няпростыя ўражанні ад першага баявога вопыту, Дзмітрый Андрэевіч не расчараваўся ў выбары жыццевага шляху, больш таго, даў самому сабе абяцанне не толькі не здрадзіць сваёй прафесіі, але стаць адным з лепшых яе прадстаўнікоў. І гэтае абяцанне ён выканаў: Дзмітрый Буеўскі – абсалютны аўтарытэт у калектыве Клецкага гарнізона, сапраўдны віртуоз-вадзіцель, майстар на ўсе рукі. Доказам гэтага з’яўляецца і вялікая колькасць яго ўзнагарод: юбілейныя медалі пажарнай службы Беларусі, медаль “За бездакорную службу” 3 ступені, “Выдатнік”, падзякі і ганаровыя граматы Мінскага абласнога ўпраўлення МНС і Клецкага раённага выканаўчага камітэта.

Дзмітрый Андрэевіч сціпла кажа аб тым, што самае прыемнае ў службе – гэта падзяка ад тых людзей, чыё жыццё выратавалі, чыю маёмасць абаранілі ад агню.

–Я ганаруся тым, што я – выратавальнік-пажарны, і гэта не проста словы, а пачуццё, якое глыбока ў сэрцы. Ганаруся тым, што ў нашым гарнізоне – я ў ліку лепшых спартсменаў. Я шчаслівы, што кожны раз з задавальненнем іду на працу, цаню і паважаю свой калектыў. І калі б мне давялося павярнуць час назад і зноў стаць перад выбарам прафесіі, я б, не задумваючыся, зноў прыйшоў бы ўладкоўвацца на працу ў Клецкую пажарную частку.