МЧС Беларуси
МЧС Беларуси
Учреждение Минское областное управление МЧС Республики Беларусь
- Адреса и телефоны
-
220137 г. Минск, ул.Нестерова, 9а
Время работы: пн-пт 09.00-18.00
- (+375 17) 246-74-04 (приемная)
- (+375 17) 273-39-99, (+375 17) 273-93-65
- minobl@mchs.gov.by
Рубрика "Первые шаги в профессию": Руслан Реут и Александр Щиров (Мядельский район)
Маладое папаўненне
Колькі прафесіяналізму, мужнасці і вытрымкі неабходна мець чалавеку, каб, рызыкуючы сваім жыццём, супрацьстаяць вогненнай стыхіі! Сапраўды, выратавальнікі – гэта дужыя, самаадданыя людзі, якія ў любой сітуацыі могуць прыняць правільнае рашэнне. І ў той жа час яны самыя звычайныя грамадзяне, якія, як і многія іншыя, спяшаюцца на працу, клапоцяцца пра сям’ю, цэняць калектывам, у якім служаць.
У жніўні мінулага года калектыў выратавальнікаў Мядзельшчыны папоўніўся двума маладымі афіцэрамі. Пасля заканчэння Універсітэта грамадзянскай абароны МНС Рэспублікі Беларусь прыйшлі начальнікамі каравула ў пажарную аварыйна-выратавальную часць № 1 г. Мядзела – лейтэнант унутранай службы Руслан Рэут, а ў пажарную аварыйна-выратавальную часць № 4 к.п. Нарач – лейтэнант унутранай службы Аляксандар Шчыраў.
Першым суразмоўцам стаў Аляксандар, які знайшоў крыху часу для гутаркі.
– Раскажы, калі ласка, што паўплывала на выбар менавіта гэтай прафесіі?
– Нарадзіўся і вырас я ў Маладзечне. І так атрымалася, што дом, у якім жыву, знаходзіцца побач з пажарнай часцю. Практычна кожны дзень назіраў, як з гукам сірэн выязджалі аўтацыстэрны і імчаліся на дапамогу туды, дзе яна неабходна. Магчыма, менавіта гэта падштурхнула мяне выбраць прафесію выратавальніка. Некалькі разоў ездзіў самастойна на Дзень адчыненых дзвярэй у тады яшчэ Камандна-інжынерны інстытут МНС.
– Ці складана было вучыцца?
– У вучобе самым складаным было «жыццё па распарадку»: строгая дысцыпліна, казарменны рэжым. Аднак, як той казаў, «да ўсяго прывыкаеш», вось і я прывык. Актыўна ўдзельнічаў у розных мерапрыемствах, двойчы – ва ўрачыстым парадзе на Дзень Незалежнасці Рэспублікі Беларусь. У вучобе таксама не адставаў ад сваіх калег, не быў выдатнікам, але сесіі здаваў без «хвастоў», завучваць не даводзілася, так як схопліваў усё хутка. Ды, і стараліся ўсе здаваць своечасова, бо ад гэтага залежала працягласць нашага адпачынку: вельмі хацелася даўжэй пабыць дома, дзе акрамя бацькоў мяне чакаў малодшы брат.
– Брат, можа, таксама пойдзе па тваіх слядах і стане выратавальнікам?
– Не. Ён марыць стаць праграмістам і цяпер ушчыльную займаецца з рэпетытарамі.
– Ці даводзілася падчас вучобы прымаць удзел у тушэнні пажараў? Ці памятаеш ты свой першы пажар?
– Так, даводзілася. Удзельнічаў і ў тушэнні пажараў у шматкватэрных жылых дамах, і ў прыватным сектары, і ў тушэнні ляснога пажару – тут прыйшлося папрацаваць з раніцы і да позняга вечара. А першы мой пажар нічым не прыкметны: паступіла паведамленне аб тым, што ў шматкватэрным жылым доме гарыць смеццеправод. Калі мы прыбылі да месца, загаранне было патушана першымі падраздзяленнямі, таму нам заставалася толькі агледзець, ці усе патушана, і выветрыць памяшканні, – усміхаецца.
***
Наступным маім суразмоўцам стаў Руслан Рэут, які распавёў пра тое, што аб прафесіі выратавальнік-пажарны ён ведае не па чутках. З самага дзяцінства ён бачыў дома форму выратавальніка: яго бацька Аляксандр Рэут 16 гадоў адпрацаваў вадзіцелем у адным з падраздзяленняў Маладзечанскага горрайаддзела па надзвычайных сітуацыях.
– Ды, і ў школу часта прыходзілі супрацоўнікі МНС, расказвалі пра прафесію выратавальніка, арганізоўвалі паездкі на Дні адчыненых дзвырэй у інстытут. У такіх паездках я ахвотна ўдзельнічаў. Таму пра прафесію не давялося нават і задумвацца. Пасля ўступных выпрабаванняў стаў курсантам ўстановы адукацыі “Камандна-інжынерны інстытут МНС Рэспублікі Беларусь”. Першы год вучобы правялі ў вёсцы Юхнаўка Мінскага раёна, дзе праходілі курс маладога байца. Спачатку было складана прывыкнуць да распарадку, фізічнай нагрузкі, хаця са спортам у школе быў на “ты”. Займаўся фехтаваннем, валейболам, гіравым спортам – усім пакрыху. У студэнцкія гады быў членам зборнай універсітэта па гіравым спорце. Вучоба давалася лёгка, ды і стараўся вучыцца, бо не хацелася закрываць “хвасты” ў той час, калі большасць сяброў на адпачынку.
Прыехаўшы ў Мядзел адразу наведаў падраздзяленне. Кажа, што прынялі яго тут вельмі добра. У пажарнай аварыйна-выратавальнай часці добры калектыў. Хаця ўсе рознага ўзросту, але няма такога, што ты яшчэ малады, табе самому яшчэ вучыцца і вучыцца, а ты ўжо начальнік. Увогуле ніякага панібрацтва няма, разумеюць, што скажаш – тое зробяць без лішніх пытанняў і непаразуменняў.
– Як бавіш вольны час?
– Працягваю займацца гіравым спортам, таму ў вольны ад службы час наведваю фізкультурна-аздараўленчы цэнтр і трэніруюся, каб падтрымліваць добрую фізічную форму. Ды, і ў жніўні гэтага года стаў, як кажуць, “сямейным чалавекам”, таму вольны час прысвячаю сямейнаму жыццю.
Будь готов
Другие новости
