Рубрыка "Яны - легенды службы": ветэран Уладзімір Пятровіч Свірыдовіч

У свае 78 гадоў падпалкоўнік унутранай службы ў адстаўцы Уладзімір Пятровіч Свірыдовіч гатовы хоць сёння стаць у строй ратавальнікаў. Сумнявацца не дадуць яго падцягнутая пастава, адкрытыя вочы і па-маладому баявы характар. Сярод вялікага спісу спраў Уладзіміра Пятровіча нязменным шмат гадоў з’яўляецца візіт у раённы аддзел па надзвычайных сітуацыях.

– Звыш трыццаці гадоў жыцця я прысвяціў пажарнай справе, з 1970 года да 2002, – расказвае наш герой. – Стаяў ля вытокаў стварэння аддзела ў раёне. Спадзяюся, не забыліся пра мяне бярэзінцы і саслужыўцы, для якіх я стараўся быць прынцыповым, настойлівым і патрабавальным. Бо ў кожнай справе імкнуўся ісці да самага канца.

Такім апантаным і гарачым Уладзімір Пятровіч быў з маленства. Ён нарадзіўся 14 мая 1942 года, дзяцінства прайшло ў шматдзетнай сям’і ў весцы Цярэсіна сучаснага Пагосцкага сельсавета. Яшчэ юнаком не баяўся цяжкай фізічнай працы і адказнасці за яе. Пасля заканчэння школы была праца па асваенні цалінных зямель, і зараз на святочным кіцелі Уладзіміра Пятровіча сярод мноства ўзнагарод паблісквае медаль “За асваенне цалінных зямель”.

– А вось, паглядзіце, медаль “За ахову грамадскага парадку”, – ёю могуць пахваліцца ў нашым раёне нямногія. А ўручана яна мне была за раскрыццё крадзяжу ў 70-я гады мінулага стагоддзя ў весцы Багушэвічы.

Пасля заканчэння тэрміновай службы ў радах арміі прэстыжных па тым часе агульнавайсковых часцей і работы ў райваенкамаце, Уладзімір Пятровіч атрымлівае пасаду дзяржаўнага інспектара пажарнага нагляду ў раённым аддзеле ўнутраных страў. У 1975 годзе Уладзімір Свірыдовіч быў прызнаны лепшым інспектарам дзяржаўнага пажарнага нагляду ў БССР і як пераможца ўдзельнічаў у злёце перадавікоў ад Беларусі ў Маскве. Ён добра памятае тыя часы:

- Тады на пажары выязджалі на матацыклах “Урал”, не было такой экіпіроўкі, як зараз. Пасля пажару ў маскоўскай гасцініцы ў 1976 годзе на ўрадавым узроўні было прынята рашэнне ад стварэнні пажарнай службы, я адвучыўся ў спецыялізаванай навучальнай установе ў Ленінградскім пажарна-тэхнічным вучылішчы Міністэрства ўнутраных спраў СССР. Паступова расла колькасць пажарных у раёне, узводзіўся будынак пажарнай часці ў Беразіно. Аб’ем работы тады быў велізарны. Толькі ферм у раёне было 150 і кожную трэбы было праверыць і выпісаць неабходныя дакументы. У тыя гады мне ўручылі самую для мяне цэнную грамату – грамату Вярхоўнага Савета БССР. І пажары тушылі, і прафілактыку праводзілі, і з газетай узаемадзейнічалі. Усё дзеля агульнай справы – змяншэння колькасці пажараў і ратавання жыццяў людскіх… Зараз час змяніўся: наша змена – маладыя, высокаадукаваныя ратавальнікі, у якіх маецца выдатнае тэхнічнае аснашчэнне для дапамогі людзям. Мне прыемна бачыць, якія зараз машыны ў аддзеле, форма на людзях і службовыя легкавыя аўтамабілі. Маладое пакаленне годна нясе сваю службу. Але няхай бы пажарныя машыны як мага радзей выязджалі з мігалкамі з гаражу!

Свірыдовіч Уладзімір Пятровіч – старшыня Бярэзінскага раённага аддзялення Беларускай грамадскай арганізацыі ветэранаў органаў і падраздзяленняў па надзвычайных сітуацыях «Выратавальнік». Узнагароджаны урадавым медалём «За выдатную службу па ахове грамадскага парадку», медалямі «За бездакорную службу» I, II і III ступеняў, «Ветэран працы»; юбілейнымі медалямі «20 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне», «50 гадоў Узброеных Сілам»; нагруднымі знакамі «Выдатнік пажарнай аховы», «За заслугі», «15 год органам i падраздзяленням, падначаленным МНС Рэспублікі Беларусь».