МЧС Беларуси
МЧС Беларуси
Учреждение Минское областное управление МЧС Республики Беларусь
- Адреса и телефоны
-
220137 г. Минск, ул.Нестерова, 9а
Время работы: пн-пт 09.00-18.00
- (+375 17) 246-74-04 (приемная)
- (+375 17) 273-39-99, (+375 17) 273-93-65
- minobl@mchs.gov.by
Цыкл "Выратавальнікі на малой радзіме": "Месца, дзе назаўседы засталася часцінка душы..." (Старадарожскі раён)
У кожнага чалавека ёсць той незабыўны, шчымліва-родны куток, дзе ён нарадзіўся і вырас, дзе ў першы раз адчуў непаўторную радасць ад першага кахання і горыч ад расчаравання, дзе назаўседы засталася часцінка яго душы. Ёсць такі куток і ў Сяргея Мікалаевіча Шэшкі, начальніка караўла пажарнай аварыйна-ратавальнай часці №1 г.Старыя Дарогі. Гэта яго малая радзіма, яго родная вёсачка Зяленкі.
– Тут нарадзіўся мой бацька, у дзядулі і бабулі прайшло маё басаногае дзяцінства. Усё мне тут дарагое, роднае і блізкае: гэта хатка, мае сябры, суседзі, знаёмыя і незнаёмыя, з якімі я заўсёды вітаюся, калі сустракаюся, бо так заведзена ў вёсцы – вітацца з усімі,- успамінае з цяплыней у вачах Сяргей Мікалаевіч. – З самага малога дзяцінства, як сябе памятаю, кожныя выхадныя і канікулы я прыязджаў ў любімую вёску. І першай справай было дапамагчы бабулі і дзядулі. Рабілі шмат. Мяне не трэба было прымушаць, я разумеў, што ў гэтай хаце я першы памочнік. З маленства ведаў што такое каса і як правільна падаіць карову. А якое было шчасце, калі перарбіўшы ўсе загаданыя даручэнні, можна была пагуляць з сябрамі ў мячык ці пакатацца на ровары.
…Так і зараз. Ужо даўно не стала бабулі і дзядулі. Але хата не пустуе - мама не вытрымала у городзе і вярнулася ў веску. Ды, і мне не падабаюцца гэтыя “бетонныя шпакоўні”. Вось выйду на пенсію і абавязкова перабяруся сюды. А зараз, пры любой магчымасці еду ў вёску. Работы тут заўседы шмат. Вось бульбачку пасадзілі, а пасля Вялікадня і агарод з матуляй пасадзім. Паволі робім рамонт: у прошлым годзе зрабіў новы дрывотнік, а ў гэтым, як бачыце, за забор узяўся. Многія знаёмыя кажуць, маўляў, “навошта табе гэтая веска, яна ж ужо вымірае”. Але я добра разумею, што дрэва без кораня расці не зможа – так і чалавек: калі не будзе трымацца сваёй зямлі, свайго селішча, страціць сваю годнасць, сваю моц, душа счарсцвее. Яго, як тую травіну, можна назваць перакаці-полем – бязродным сынам. Кожны раз, вяртаючыся ў родную веску, я нібы набіраюся жыватворнай энергіі і сіл. Знаеце, як добра ўвечары, напрацваўшыся за дзень, сесьці на лавачку, паслухаць, як прыгожа спяваюць птушкі, памарыць аб чым-небудзь добрым. Ці стаць каля яблынь. Закрыеш вочы, і такой асалодай напоўняецца душа. Дык ці можна не любіць усё гэта, такое роднае, блізкае і дарагое?
Будь готов
Другие новости
