МЧС Беларуси
МЧС Беларуси
Учреждение Минское областное управление МЧС Республики Беларусь
- Адреса и телефоны
-
220137 г. Минск, ул.Нестерова, 9а
Время работы: пн-пт 09.00-18.00
- (+375 17) 246-74-04 (приемная)
- (+375 17) 273-39-99, (+375 17) 273-93-65
- minobl@mchs.gov.by
Жыццё, напоўненае… экстрымам (Уздзенскі раён)
Іван Іванавіч Барбарчык, Сяргей Міхайлавіч Камеш і Уладзімір Уладзіміравіч Трыгубовіч – актывісты раённай арганізацыі грамадскага аб’яднання «Беларускі саюз ветэранаў вайны ў Афганістане» і Уздзенскага раённага аддзялення арганізацыі ветэранаў органаў і падраздзяленняў па надзвычайных сітуацыях «Выратавальнік». Заўсёды бадзёрыя і аптымістычныя, гэтыя Сапраўдныя Мужчыны заўсёды ў страі: прымаюць удзел у разнастайных мерапрыемствах і патрыятычным выхаванні падрастаючага пакалення, шчыруюць на карысць раёна.
У іх душах і сэрцах, не згасаючы, жывуць боль і горыч вайны, успаміны аб моцным мужчынскім сяброўстве і баявых таварышах, якія назаўсёды засталіся маладымі. І дух таварыскасці, узаемадапамогі і падтрымкі, загартаваны падчас баявых дзеянняў, воіны-інтэрнацыяналісты падтрымліваюць на мірнай роднай зямлі.
…Прозвішча Івана Барбарчыка добра вядома на Уздзеншчыне. Воін-інтэрнацыяналіст, пасля армейскай службы – работнік Уздзенскага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях, а цяпер – супрацоўнік раённага аддзялення аховы, ён усе гэтыя гады прымае актыўны ўдзел у шматлікіх мерапрыемствах ваенна-патрыятычнай скіраванасці, часты госць у школах і працоўных калектывах.
У Афганістан малады Іван трапіў у чэрвені 1986 года. Да гэтага былі шэсць месяцаў вучэбкі ў пустынях Таджыкістана, своеасаблівая праверка на вынослівасць, кемлівасць, гатоўнасць да службы ва ўмовах, набліжаных да баявых. І вось ён, інструктар мінапошукавай службы сабак, у складзе матарызаванай манеўранай групы разам з калегамі выконвае няпростыя задачы па забеспячэнні бяспекі савецкіх вайсковых падраздзяленняў.
…Трынаццатага ліпеня. Першы дзень нараджэння Івана на далёкай, чужой зямлі. Сябры з раніцы віншуюць з дзевятнаццацігоддзем. Быў якраз выхадны дзень (рэдкая ва ўмовах той службы раскоша), узвод у складзе 35 чалавек размясціўся ў зямлянках. Да абеду абяцалі накрыць у гонар імянінніка святочны стол, нават з пачастункам-сюрпрызам. Была ў падраздзяленні такая традыцыя: каму б ні прыйшла пасылка з Радзімы, дзялілі яе на ўсіх, няважна, ці ты «дзед», ці «малады». Нават калі хтосьці ў гэты дзень быў на чарговым баявым заданні, далёка ад сваёй часці (а групе часта даводзілася мяняць дыслакацыю), дасланае з дому трапляла на агульны стол, і адрасат не крыўдзіўся.
Іван Барбарчык пасылкі не чакаў. Па-першае, толькі нядаўна трапіў сюды, а па-другое – і амаль да дня вяртання дадому (а пакінуў ён Афганістан у снежні 1987 года!) – яго бацькі не ведалі, дзе служыць сын. Іван дасылаў родным пісьмы, фотаздымкі з сабакам нібыта з Таджыкістана, і канверты яму ішлі на адрас вайсковай часці №… Пісаў звычайнае «…усё нармальна». Толькі прыкладна за месяц да вяртання дамоў яго маці Зінаіду Міхайлаўну паклікалі з Кухцічаў у райцэнтр на злёт салдацкіх маці. Там зачыталі баявую камсамольскую характарыстыку сына, падзякавалі за добрае выхаванне, і даведалася жанчына, як «нармальна» праходзяць армейскія будні сыночка.
І вось – «святочны» стол. Побач з традыцыйнымі вайсковымі далікатэсамі – кавалачкамі сала, каўбасы – пачаставалі імянінніка і фірменнай стравай… вараным згушчаным малаком. Намазанае на чорны хлеб карычневае змесціва ўпрыкуску да чаю – і цяпер Іван Іванавіч, прыгадваючы той час, лічыць: смачней за такое за гады службы есці не даводзілася.
Былі пасля ў армейскіх буднях салдата нямала сапраўды баявых эпізодаў: пра гэта сведчаць медалі «За адвагу», «За баявыя заслугі», «Воіну-інтэрнацыяналісту ад удзячнага афганскага народа», знакі «Выдатнік пагранічнай службы» І і ІІ ступеняў, іншыя ўзнагароды.
…Змяніўшы армейскую вопратку на цывільнае адзенне, Іван Іванавіч па-ранейшаму займаецца справай, якую спакойнай не назавеш. На працягу сямнаццаці гадоў працягваліся яго будні ў калектыве выратавальнікаў. Было нямала трывожных дзяжурстваў, начных выездаў. Не раз даводзілася дзейнічаць у абставінах, набліжаных да баявых, калі ад кемлівасці, гатоўнасці кінуцца ў бушуючае полымя, каб выратаваць жыццё, зберагчы ад значнага матэрыяльнага ўрону маёмасць, залежала многае.
Сёмы год Іван Іванавіч Барбарчык з’яўляецца ахоўнікам падраздзялення вартавой аховы. Па чарзе заступае з калегамі на чарговае дзяжурства. Мяняюцца і адрасы нясення службы: сёння гэта можа быць пункт аховы пры ўваходзе ў будынак райвыканкама, заўтра – вышка ПРС-22 каля Зенькавічаў, яшчэ праз тыдзень – тэрыторыя прадпрыемства, што заключыла з ахоўным ведамствам дагавор на абслугоўванне.
…Усе гэтыя гады і дзесяцігоддзі, якія адлічвае яго пасляваеннае жыццё, Іван Барбарчык застаецца сапраўдным мужчынам: мужным, рашучым, мудрым. Да таго ж, Іван Іванавіч – шчаслівы муж і тата, а з нядаўняга часу – і дзед: дачка Наталля ўжо «парадавала» бацьку двума сыночкамі. Памяць пра вайну ў Афганістане Іван Іванавіч сціпла захоўвае ў сэрцы – разам з імёнамі ўсіх таварышаў, якім не пашчасціла вярнуцца на родную зямлю жывымі…
Будь готов
Другие новости
